Ubój rytualny, znany judaizmowi (Shekhitah) i islamowi (Dhabihah), polega na uśmierceniu zwierzęcia poprzez przecięcie tchawicy, przełyku i tętnic szyjnych w taki sposób, by zwierzę skrwawiło się całkowicie.
W doktrynie obu religii istnieją poważne spory co do tego, czy zwierzę może być przed ubojem poddane ogłuszeniu, czy też musi być świadome przed śmiercią. Niektórzy interpretatorzy Tory i Koranu utrzymują, że jakiekolwiek wyłączenie świadomości jest niedopuszczalne, co skutkuje tym, że zwierzę wie, iż umiera. Od momentu otwarcia naczyń krwionośnych może upłynąć nawet do dwóch minut, zanim uśmiercane zwierzę wreszcie zakończy swoje cierpienia.
Taki ubój sprzeczny jest z dyspozycjami Ustawy o ochronie zwierząt, która wyraźnie nakazuje uśmiercanie zwierząt wyłącznie po uprzednim pozbawieniu świadomości. Rozporządzenie Ministra Rolnictwa z 2004 r., które na taki ubój zezwala, jest w oczywisty sposób sprzeczne z ustawą – i z konstytucyjnej zasady hierarchii aktów prawnych wynika, że jego przepisy są nieważne.
Niemniej, wiele polskich zakładów mięsnych na uboju rytualnym zarabia krocie, eksportując mięso głównie do krajów muzułmańskich. Nie ma co ukrywać – mięso z polskiego uboju rytualnego nie służy zaspokajaniu potrzeb polskiej społeczności muzułmańskiej i żydowskiej, lecz jest przeznaczone głównie na eksport. Ten niezwykle dochodowy biznes nie mógłby trwać bez poparcia Ministerstwa Rolnictwa, które publicznie wyraża zadowolenie z obrotów osiąganych przez polski przemysł mięsny.
Więcej o uboju rytualnym i sytuacji w Polsce dowiesz się z załączonych materiałów oraz strony www.rytualny.pl
Materiały przygotowane przez Fundację IUS ANIMALIA
Ulotka 1