Pria

Rok urodzenia: 2019

Patrząc dziś na Prię, trudno powstrzymać łzy. Gdy trafiła do schroniska, była już tylko cieniem kota – skrajnie wychudzona, odwodniona, niemal przeźroczysta. Jej ciało przypominało szkielet, a w oczach gasło światło.

Nie wiemy, co ją spotkało. Ile głodu, chłodu i strachu musiała znieść. Nie wiemy, jak długo walczyła o przetrwanie – sama, zapomniana, niezauważona. Kiedyś musiała być piękną szylkretką – gęste, ciepłe futerko, błysk w oku. Dziś jej sierść jest matowa, przerzedzona, jakby razem z nią opuściło ją życie. Ale wciąż w niej tli się coś kruchego, cichego… nadzieja? Pria nadal się leczy. Powoli nabiera sił. Delikatnie przybiera na wadze, uczy się, że jedzenie już się nie kończy, że woda zawsze stoi w misce. Że nie każdy dotyk rani. Jest bardzo wycofana. Większość czasu spędza skulona w kącie klatki, ukryta przed światem, który ją tak bardzo skrzywdził. Ale jeśli usiądziesz cicho, nie zrobisz gwałtownego ruchu, pozwolisz jej być – wtedy może podejść. A jeśli wyciągniesz rękę z cierpliwością i sercem – pozwoli się pogłaskać po główce. Delikatnie. Cicho. Jakby tego najbardziej jej brakowało – łagodnego dotyku, który nie boli.

Pria potrzebuje czasu. Spokoju. I kogoś, kto spojrzy na nią nie jak na “kolejnego kota do adopcji”, ale jak na istotę, która przeszła przez najciemniejszy tunel i nie wie jeszcze, że na jego końcu jest światło. Może jesteś właśnie tym światłem